Rozdział 8 od Esper ,,Ucieczka''

Spadałam, lekko podtrzymywana przez powietrze. Pomyślałam:,,Dziwne, że taki miły chłopak, który chciał mi pomóc, wypycha mnie z samolotu''. Czułam, że spadanie trwało całą wieczność, a przecież z samolotu stojącego na zapomnianym pasie startowym nie jest tak daleko do ziemi. No i właśnie wtedy...

Buch.

Dobrze przynajmniej, że upadłam na grubo rosnącą w tym miejscu trawę, bo inaczej pewnie połamałabym sobie wszystkie kości. W rękach dalej ściskałam plecaczek od chłopaka.

- Cieszę się, że wreszcie jesteś ze mną- usłyszałam nad sobą znajomy głos.

Niechętnie przekręciłam się na plecy i ujrzałam Pabla. A więc to on...On zrobił dla mnie tyle dobrego. Już na pewno nie sądziłam, że jest to obcy facet. Tylko jakim cudem udało mu się przelecieć tyle godzin tym samolotem i nie zostać zauważonym?

- Dobrze się ukrywam.- Uśmiechnął się.

Zapomniałam, że on ma tą swoją zdolność czytania w myślach. Muszę trzymać się na baczności.

W tej chwili byłam taka szczęśliwa, że mogłabym go nawet uściskać. Uwolniłam się z tego przeklętego samolotu, pełnego wilków i innych okropieństw. Jedynym problemem była moja noga.

- Słuchaj, musimy się stąd szybko ewakuować- powiedział Pablo, nerwowo zerkając w stronę maszyny górującej nad nami.- Mogą zauważyć, że zniknęłaś, a to i tak wkrótce nastąpi. Jeszcze z twoją nogą...

- Nic mi nie jest- odparłam, z trudem dźwigając się do pionu.- Chodźmy już.

Zarzuciłam plecaczek na ramiona i, lekko utykając, ruszyłam przed siebie. Nie chciałam, żeby Pablo zauważył, że kuleję. Nie chciałam wyjść na słabszą od niego.

- Czekaj- Podbiegł do mnie.- Zgarnąłem z ich magazynu to- powiedział, pokazując mi długi łuk oraz kołczan ze strzałami. Nie wiem czemu, ale poczułam jakiś sentyment do tego przedmiotu, jakby kojarzył mi się z czymś miłym i przyjemnym z przeszłości, co rzadko się zdarzało.

- Dzięki, ale nie musiałeś. Mam swój sztyl...

,,...et''- dokończyłam w myślach. ,,Przecież go ze sobą nie zabrałam, został w moim pokoju w Madrycie''.

- No właśnie- potwierdził moją myśl Pablo.- Dlatego zatroszczyłem się dla ciebie o jakąś broń.

- Dzięki- odparłam szczerze.

- Wezmę plecak- zaoferował chłopak.- A ty zatrzymaj łuk i strzały.

W normalnych warunkach ze wstrętem odrzuciłabym pomoc Pabla. Ale teraz...nie wiem czemu, ale ją przyjęłam. Pewnie to przez zmianę warunków i to porwanie mój charakter trochę szwankuje. Tak, wiem, zrzucam winę na pogodę i klimat i czuję się z tym normalnie.

Nagle dobiegł do mnie okropny wrzask, który potoczył się echem po równinie. Najszybciej jak mogłam, skryłam się za pobliskim drzewem. Pablo poszedł za moim przykładem. Wychyliłam głowę zza rośliny i obserwowałam wejście do samolotu. Po chwili wyleciał stamtąd, jak wystrzelony z procy, czarny kształt i zatrzymał się na ziemi. Wilk. Lyx.

Zwierzę usiadło i zawyło w stronę...słońca. Przeleciał wzrokiem wszystko wokół niego, ale nas na szczęście nie dostrzegł.

- Uciekajmy stąd- szepnął mi do ucha Pablo.

Nie wytrzymałam. Nie wytrzymałam tej jego bliskości, bo w końcu kucał tuż obok mnie, i tego szeptu. Odepchnęłam go, a ten wypadł zza drzewa, akurat pod spojrzenie Lyx'a. Chłopak zaklął, jednak ja już nie zwróciłam na to uwagi. Zerwałam się i pomimo tej cholernie bolącej kostki pobiegłam przed siebie. Po kilkunastu krokach obejrzałam się za siebie i dotrzegłam wilka biegnącego za Pablem, który w miarę szybko pozbierał się z ziemi. To była ta dobra wiadomość- Pablo nie dał się ugryźć, ani w ogóle rozszarpać na strzępy. Zła wiadomość- ja zwalniałam, a to oznaczało, że wilk się przybliża.

Stanęłam, wyczerpana. Nie dość, że myślałam, że moje serce za chwilę wyskoczy mi z klatki piersiowej, to kostka piekła tak niemiłosiernie, że gdyby nie nadbiegający Lyx, to padłabym na ziemię i zwijałabym się z bólu.

Zwierzę prawie doganiało i mnie i Pabla. Nagle dostałam olśnienia:,,Łuk!'' Chwyciłam przedmiot, wyciągnęłam strzałę z kołczanu, założyłam ją na cięciwę i wymierzyłam. Ręce mi drżały, zdawałam sobie sprawę z tego, że mogę trafić w Pabla, bo wilk pędził tuż za nim. Jednak miałam tylko jedną szansę. Gdybym spróbowała strzelić jeszcze raz, Lyx dopadłby mnie szybciej. Przyłożyłam strzałę do policzka, przymknęłam jedno oko. Chłopak cały czas pędził z rozwianą bluzą w moją stronę, a ja starałam się zachować totalny spokój.

Strzeliłam.

Z mocno walącym sercem patrzyłam jak strzała leci prosto przed siebie. Widziałam jak musnęła rękę Pabla, przebiła mu się przez rozwianą bluzę i dopadła czarnego wilka. Lyx zaplątał się we własne łapy, upadł na ziemię, a w tym pędzie jeszcze przeturlał kilka metrów.

Pablo na chwilę zwolnił, lecz opanował się i szybko dobiegł do mnie. Chwycił mnie za rękę- nie protestowałam. Ruszyliśmy przed siebie, wciąż w biegu.

- Nie zatrzymuj się- wydyszał chłopak.- Mogą wysłać następnych.

- Nie...- Poczułam, że na chwilę zabrakło mi oddechu.- Nie mogę. Nie ciebie ugryzł wilkołak i nie po twoim ciele teraz rozprzestrzenia się trucizna.

Poczułam zalążek wściekłości, który formował się gdzieś w moim sercu. On tego nie przeżył i raczej nie przeżyje. Warknęłam w myślach i przyspieszyłam, mimo wciąż odczuwanego bólu w kostce. Czułam jak moimi żyłami zaczyna krążyć lód, mający swój początek w sercu. Rozprzestrzeniał się do wszystkich moich kończyn. Doświadczyła dziwnego uczucia zamarzania kostki. Ból, który wcześniej tak dotkliwie mi towarzyszył, zmniejszył się, jakby zamarzł.

Przed nami wyrosła droga asfaltowa. Zatrzymałam się, oszołomiona.

- Może uda nam się złapać stopa- Pablo właśnie ucieleśnił moje myśli.- Ale zanim to...chciałem ci coś powiedzieć.

- No dawaj- odparłam.

- To może gdzieś usiądziemy?- zaproponował.

- Jak chcesz.- Wzruszyłam ramionami.

Ogarnęłam wzrokiem krajobraz wokół nas. Jakieś krzaki, kilka drzewek i kamień. Wybrałam kamień.

- No więc- zaczął niepewnie Pablo.- Miałem kiedyś taki sen...kiedy pierwszy raz cię spotkałem. Wiesz, bo ja czasami mam takie sny, które okazują się niekiedy wizjami i...- Cały czas się zacinał. Nie byłam w stanie jakoś mu pomóc, nigdy nikt mi się z niczego nie zwierzał. Sam musiał sobie poradzić.- I właśnie miałem ostatnio taką wizję, że...że idziemy przez jakieś pole i jest zima...

- Nie mów, że będziemy wędrować razem aż do zimy- przerwałam mu.

Pablo zatrzymał się z na wpół otwartymi ustami. Chyba miał zamiar coś powiedzieć, ale się rozmyślił po mojej uwadze. ,,Znowu wszystko zepsułam''- pomyślałam.

- A potem widziałem jakiś dom, a w głowie huczało mi imię ,,Antaniasz''- kontynuował.- I twoja postać zniknęła w tym domu. Wcześniej się nad tym nie zastanawiałem, ale po tym jak cię porwano stwierdziłem, że ten sen może się naprawdę spełnić.

Nie wiedziałam, co o tym myśleć.

- I chodzi ci o to, że ty masz mnie tam zaprowadzić, do tego domu, tak?- zapytałam.

- Pewnie tak- rozległ się za nami głos.

W jednej sekundzie odwróciłam się w tamtą stronę. Pomiędzy nami, a szosą stał wysoki chłopak o szarych, średniej długości włosach, które zakrywała również szara czapka.

Ubrany był w brązową skórzaną kurtkę, popielatą koszulkę. Na rękach miał branzoletki, a na szyi srebrny naszyjnik. Zauważyłam, że jego lewy policzek pokrywały trzy szramy tej samej długości,wyglądające jakby podrapał go kot.

-Kim jesteś?- spytałam nieufnie.

- Kayal- powiedział z uśmiechem, wyciągając rękę. Nie uścisnęłam jej.- Nawet się ze mną nie przywitasz?- spytał, zawiedziony.- Nadnaturalni w tej części Ameryki są dziwni.

______________

Taki krótki rozdział, wiem, ale jakoś nie miałam na niego weny:/