Rozdział 11 od Esper ,,Podróż do Szkoły Antaniasza''

A jednak, rozdział został dodany!
Za to możecie podziękować mojemu dobremu sercu i motywacji, bo stwierdziłam, że  bez rozdziału jednak się nie obędzie ;) Tak więc, zapraszam do czytania (z wielką nadzieją, że pojawią się jakieś komentarze- pozytywne czy negatywne) i myślę, że za bardzo was nie przynudzam moimi wypocinami ;)
______________

* * *

Odkąd jesteśmy w Naszym Świecie minęło dobre kilka miesięcy. W sumie tak naprawdę nie mam pojęcia jaki jest dzień tygodnia, miesiąc...W tej krainie naprawdę można się zatracić. Jest tutaj wszystko, czego Nadnaturalny, a nawet zwykły śmiertelnik, potrzebuje do życia. Wielkie jeziora, rzeki, w których można się wykąpać w miarę słonecznego dnia, lasy, po których można pospacerować z przyjaciółmi, łąki, wrzosowiska...Kalina (bo tak miała na imię owa kobieta, która jakże miło nas przywitała) poprowadziła nas ścieżką do wielkiej willi. Nasz Świat jest bardzo zróżnicowany- w jednym miejscu można znaleźć mini plaże, jeziora, lasy, a w drugim drogi, domy, kawiarnie. Wygląda to tak jakby zwykły świat śmiertelników upchać pod ziemię i zgromadzić w jedynym miejscu. Kiedy drugi dzień spędzony z Nadnaturalnymi dobiegał końca myślałam, że już za kilka godzin mnie tu nie będzie i znów pogrążę się w szarą rzeczywistość ponad nami. Po raz kolejny Kalina mnie zaskoczyła (tym razem pozytywnie) i zdradziła nam swoją tajemnicę. Mianowicie, razem z kilkoma innymi Nadnaturalnymi, znalazła jedno możliwe miejsce, w którym da się przetrwać więcej niż dwa dni; możesz przeżyć miesiące, a nawet lata w bezpiecznym świecie, z dala od ucieczek, wytykania palcami przez innych...Ta perspektywa bardzo mi się spodobała i, pomimo tego że Pablo cały czas naciskał, że musimy dalej podróżować do Szkoły Antaniasza, od razu zgodziłam się zostać w Naszym Świecie jeszcze kilka dni, z czego zrobiły się potem miesiące...

Było mi dobrze; dobrze jak nigdy dotąd. Miałam ochotę przeżyć tak całe swoje życie, ale jednak los znowu wszystko zepsuł i znów musieliśmy uciekać.

Wszystko zaczęło się od pewnego słonecznego poranka, kiedy to leżałam na trawie i przyglądałam się chmurom, które płynęły nade mną. Miałam na sobie wtedy bluzkę na szerokich ramiączkach, dżinsowe spodnie do kolan oraz czarne trampki. Dzień zapowiadał się jak każdy inny w poprzednich miesiącach: chwilę posiedziałabym tu, potem tam, poszłabym po coś do picia, może popływała w jeziorze... Zapomniałam dodać, że aby przerwać musieliśmy znajdować się w tym ,,bezpiecznym miejscu'' tylko w noc, kiedy mijały dwa dni pobytu w Naszym Świecie. Resztę mogliśmy spędzać, gdzie chcemy.

Podbiegła do mnie Kalina z wściekłością wypisaną na twarzy. Zdziwiłam się, bo zazwyczaj kobieta była łagodna i rzadko kiedy się złościła; chyba że miała do tego naprawdę dobry powód.

- Masz się stąd wynosić jak najszybciej!- krzyknęła.- Ty i twoi przyjaciele!

- Ale, o co chodzi?- Podniosłam się z ziemi i wbiłam pytający wzrok w kobietę.

- O to, że nas odkryli!- warknęła, omal nie wybuchając z wściekłości.- Odkryli nas i to przez was! Teraz Nasz Świat pustoszą wilki, wojownicy i to wszystko przez was! Wynoście się, sprowadzacie na nas same kłopoty!

Odeszłam kilka kroków do tyłu, lecz Kalina nadal piorunowała mnie wzrokiem.

- To powiedz mi przynajmniej, gdzie są Kayal i Pablo- powiedziałam. Jeśli...jeśli mi powiesz, odejdziemy stąd szybciej.

Przewróciła oczami i odparła:

- W domu.

,,Krótka i szczera odpowiedź.''- pomyślałam. Nawet nie fatygowałam się, by jej podziękować. Pobiegłam w stronę willi. Z daleka dobiegały do mnie nikłe dźwięki walki i wycia. ,,Oni zawsze nas odnajdą''- przemknęło mi przez myśl.- ,,W każdym miejscu. Jedynym wyjątkiem jest...Szkoła Antaniasza.''

- A niech to- mruknęłam pod nosem.- Pablo zawsze musi mieć racje.

Wpadłam jak burza do budynku, a tam w salonie zastałam Pabla i Kayal'a grających w jakieś gry na konsoli.

- Zbierajcie się, wyjeżdżamy.

Leniwie przenieśli wzrok z ekranu komputera na mnie; nie ruszyli się z miejsca.

- Nie słyszeliście? Idziemy- raz dwa. Spakujcie tylko potrzebne rzeczy.

- Em, Eser, przecież nie musimy nigdzie iść- odpowiedział Kayal.- Jesteśmy w Naszym Świecie, halo! Możemy tu spędzić całą wieczność.

- Czy perspektywa tego, że wilki jakimś cudem przedostały się tutaj i są w stanie nas dopaść, jakoś motywuje was do wyjazdu?- spytałam.- Pośpieszcie się!

Chłopcy przez chwilę siedzieli jeszcze z kamiennymi minami, po czym ze zgodną co do sekundy synchronizacją zerwali się z kanapy i pobiegli na górę po swoje rzeczy. Założyłam ręce na piersi i czekałam. Po kilku minutach byli już na dole.

- Idziemy- westchnęłam.

Wyszliśmy z domu (prowadziłam) i skierowaliśmy się do lasu. Kayal uparcie twierdził, że gdzieś w tej zielonej puszczy znajduje się portal, którym bezpiecznie możemy wrócić do świata śmiertelników. Oczywiście nie wiedział, do którego państwa ani nawet na który kontynent prowadzi owy portal, ale zapewniał, że nie wylądujemy na środku oceanu. Pocieszające.

Przedarliśmy się przez pierwszą linię krzaków i drzew. Spojrzałam za siebie i w oddali dostrzegłam płomienie i dym, unoszące się z kawiarenki, którą często odwiedzałam. Niestety, jeśli następnym razem tu trafię (oby w bardziej sprzyjających okolicznościach) nie będę mogła napić się tego samego koktajlu truskawkowego...

,,Ciekawe, czy jeśli wejdzie się przez inne przejście, to trafi się w tą samą czy inną część Naszego Świata...''- zastanawiałam się. W sumie chciałabym to sprawdzić, chciałabym jeszcze raz trafić w to miejsce i choć na chwilę oderwać się od moich problemów. Zauważyłam, że w Naszym Świecie w ogóle nie miałam problemów z mocami i praktycznie o nich zapomniałam. Nie mogły mi się nasilać w czasie negatywnych emocji, gdyż to miejsce wytwarzało taką atmosferę, że po prostu nie dało się nie uśmiechać przez cały czas.

- To tutaj- oznajmił Kayal. Zatrzymaliśmy się pośrodku polany usianej stokrotkami. Z góry spoglądało na nas słońce, ogrzewając tę nieosłoniętą część lasu swoimi promieniami.

- Skąd wiesz?- zapytałam rozglądając się wokoło. Według mnie ta polana wyglądała jak każda inna, lecz może chłopak przeżywając swoje trzecie życie, postrzega magiczne miejsca trochę inaczej niż ja.

Wzruszył ramionami.

- Po prostu wiem.

- W takim razie znajdź ten portal i przetransportuj nas do śmiertelników- poprosiłam.

- To nie będzie takie łatwe.- Uniósł wskazujący palec w górę.- Ale ja temu podołam.

Zaczął chodzić po trawie, ostentacyjnie tupiąc. Czołgał się, wąchając stokrotki. W sumie, spodziewałam się tego, mając na uwadze to, jak za pierwszym razem szukał przejścia. Usiadłam na trawie, opierając się plecami o drzewo.

- Mówisz, że wilki wdarły się tutaj?

Uniosłam wzrok. Nade mną stał Pablo. Zapomniałam, że on też bierze udział w tej wyprawie, bo...no cóż odkąd powiedział mi, co o mnie myśli, stał się taki milczący, pogrążony w swoich myślach...To zupełnie nie ten sam Pablo, którego znałam wcześniej. Kiedyś doczepiał się o wszystko, chciał wiedzieć wszystko, cały czas gadał i to czasami bez sensu, próbował pomóc...no właśnie, próbował pomóc. Ale teraz już nie próbuje, nie traci czasu na bezsensowne rzeczy. ,,A może ja też się zmieniłam?''- zadałam sobie pytanie. ,,Może teraz inaczej patrzę na świat i nie traktuję wszystkich tak zimno? Może czymś się przejmuję?''

- Tak powiedziała mi Kalina.- Wzruszyłam ramionami.- Wierzę jej, a poza tym była wściekła i kazała nam się wynosić.

Chłopak kiwnął głową i przeniósł spojrzenie na Kayal'a. Takie traktowanie przez Pabla jednocześnie mnie złościło, ale i smuciło; jednak go rozumiałam, bo wcześniej właśnie ja tak się zachowywałam i pewnie on czuł się podobnie jak ja.

- Długo będziesz jeszcze tak siedzieć?- zapytał Kayal. Chłopcy stali przed ogromnym kręgiem światła, który utworzył się pośrodku polany. Promieniował biało-niebieskim światłem, a blask unosił się ku górze.

- Już idę.

Podeszłam do nich i razem wkroczyliśmy w portal.

Na początku poczułam miłe łaskotanie w brzuchu i już myślałam, że ta podróż będzie przyjemniejsza. No cóż, na przyszłość muszę zapamiętać, żeby nie cieszyć się za wcześnie.

Wnętrzności jakby mi się skurczyły, a potem gwałtownie zwiększyły swoją objętość, prawie rozsadzając mnie od środka. Zgięłam się wpół, a w tym samym czasie nieznana siła porwała mnie do góry. Unosiłam się zaledwie kilka sekund, a potem poczułam grunt po stopami. Dziwne uczucie pomieszane z bólem, które wypełniało mnie od środka- zniknęło. Poczułam zimny, kąsający wiatr na mojej skórze. Rozejrzałam się wokoło. Staliśmy na równinie pokrytej gruba warstwą śniegu. W zasięgu wzroku widziałam tylko biały puch- nic więcej; żadnych budynków, dróg, miasta...

Pustkowie.

No i nie wylądowaliśmy na oceanie.

Śnieg wokół nas wirował, osiadając na skórze, ubraniach i włosach. Z przerażeniem uświadomiłam sobie, że stoję w środku zimy, w miejscu, gdzie nie ma żadnych sklepów, w krótkich spodenkach i bluzce na ramiączkach. A co więcej, nie było mi zimno; czułam tylko lekkie mrowienie po teleportacji i nieznaczny chłód w okolicy kostek (stałam prawie po kolana w śniegu!).

Ogarnęłam jeszcze raz wzrokiem przestrzeń wokół siebie i dostrzegłam nikłą sylwetkę człowieka; ruszyłam w tamtą stronę, brnąc przez śnieg. Zastanawiałam się, co w ogóle zrobimy w takiej zamieci, nie wiedząc nawet w jakiej części świata jesteśmy. Miejmy nadzieję, że chłopcy coś wymyślą.

Kiedy wreszcie doszłam do nich, zawzięcie dyskutowali, krzycząc do siebie, co i tak nie dawało zamierzonego efektu. Pablo na migi pokazywał, abyśmy poszli na północ (południe, wschód lub zachód, kto by tam wiedział), jednak Kayal jakby nie bardzo ogarniał o co chodzi, cały czas tylko wzruszał ramionami i kręcił głową. W końcu jakimś cudem udało nam się obrać jakikolwiek kierunek i zaczęliśmy iść. Nie było to łatwe, gdyż po pierwsze: miałam niezbyt dobre buty do wędrówek po śniegu, po drugie: wiatr cały czas dmuchał nam w twarz i po trzecie: pod nową warstwą białego puchu znajdował się stary lód, który w najmniej odpowiednim momencie pękał i człowiek zapadał się po pas. Po kilku minutach uciążliwego marszu niedaleko przed nami zauważyłam średniej wielkości kształt. Pomyślałam wtedy:,,Może to jakiś krzak albo skała! Może to znak, że jesteśmy w pobliżu cywilizacji!''. Okazało się, że jest to coś zupełnie innego.

Kształt powoli nabierał ostrzejszych rysów. Podeszliśmy jeszcze bliżej i stwierdziłam, iż to był błąd. Zorientowałam się, co stoi przed nami.

Śnieżnobiały wilk wpatrywał się we mnie czarnymi jak węgiel oczami.

- Nie ruszajcie się, spokojnie.- Głos Pabla zabrzmiał wyjątkowo głośno. Tak jakby cała wichura umilkła, a świat składał się tylko ze mnie i tego wilka. Był niesamowity; zupełnie inny od watahy Lyx'a: dostojny, majestatyczny i łagodny, a to wszystko dało się wyczytać z jego oczu i postawy. Futro idealnie się układało i błyszczało w miejscach, gdzie docierały do niego nikłe promyki słońca. Uszy były postawione jakby czegoś nasłuchiwał, ale oczy...One wyróżniały to zwierzę spośród innych. Czarne niczym noc, niczym węgiel...wyglądały tak, jakby właśnie w nich skrywała się cała osobowość i charakter wilka. Nie wydawało mi się, że mógłby być naszym wrogiem, a wręcz byłam tego pewna. Kątem oka zauważyłam, że Pablo wyciąga sztylet i zbliża się ku zwierzęciu. Instynktownie wyciągnęłam rękę i powstrzymałam chłopaka; ten spojrzał na mnie pytająco, lecz nic nie powiedział. Dalej nie spuszczałam wzroku z wilka, a on ze mnie. Wpatrywaliśmy się w siebie, a ja czułam, że nie potrafię tego zakończyć, że mogłabym godzinami przyglądać się mu i nie robić nic poza tym. Zdawało mi się, że zwierzę swoim spojrzeniem chce przekazać mi:,,Chodźcie ze mną.''

I jakby na potwierdzenie tego urwał kontakt wzrokowy ze mną i przeszedł kilka kroków.

- Chodźmy za nim- zwróciłam się do chłopaków.

- Ee...jesteś pewna, że to dobry pomysł?- Kayal uniósł brwi. Szczękał zębami i trząsł się z zimna, ale jednak nie cieszyła go perspektywa pójścia za wilkiem i być może znalezienia jakiegoś schronienia.

- Jestem pewna- potwierdziłam.- Chodźcie.

Nadnaturalny wzruszył ramionami, jednak Pablo miał nietęgą minę. Rozumiem, że mógł mi ni zaufać, ale wkrótce możliwość uwolnienia się choć na chwilę od śnieżycy wzięła nad nim górę.

Ruszyliśmy- wilk, ja, Kayal i na końcu Pablo. Kiedy tak szliśmy czułam, że wiatr wokół nas jest mniejszy, a płatki śniegu omijają nas szerokim łukiem. Całą drogę skupiałam swoją uwagę na zwierzęciu kroczącym przede mną i ani się spostrzegłam, a staliśmy przed jaskinią. Wkroczyliśmy do środka i zastaliśmy tam tuż przy wejściu stosik suchych gałązek, jakby przygotowanych dla nas, żebyśmy rozpalili ognisko i się ogrzali. Weszłam w głąb groty i usiadłam na ziemi. Pablo i Kayal znieśli chrust dalej od wejścia i wzięli się za rozpalenie ogniska; jedynym problemem był tylko ogień.

- Mogę stworzyć iluzję- zaproponował Kayal.- Tylko wytrzyma ona zaledwie kilka godzin i nie będzie dawać tyle samo ciepła co zwykły ogień.

- Zawsze coś- mruknęłam.

Kilkadziesiąt następnych minut ogrzewaliśmy się przy iluzji ogniska. Wilk, po tym jak doprowadził nas do jaskini, zaszył się gdzieś na jej końcu i nie dawał znaków życia. Postanowiłam zapuścić się dalej w głąb groty i sprawdzić, co z nim.

Skrył się bardzo dobrze; leżał przy samej ścianie w zagłębieniu, który tworzył zakręt. Niepewnie podeszłam bliżej. Wilk schował głowę między łapami, oczy miał zamknięte. Zrobiłam krok w jego stronę, niechcący trącając kamyk, który potoczył się kilka centymetrów; dźwięk rozniósł się echem po jaskini.

W mgnieniu oka zwierzę podniosło głowę, nastawiło uszy i zauważyło mnie. Znów zatraciłam się tych czarnych oczach, które przewiercały mnie na wylot i zdawało się, że widziały wszystkie moje myśli. Miałam przeczucie, że wilk mówi:,, Po co tu przyszłaś?''Chyba, że to nie było przeczucie: ten głos naprawdę rozbrzmiewał gdzieś w zakamarkach mojego umysłu.

- Esper, idziesz?- dobiegł mnie głos Kayala, zwielokrotniony przez echo.- Masz ochotę na kanapkę, czy coś...?

- Jasne, idę- odpowiedziałam, wiedząc, że on raczej tego nie usłyszy.- Em...no to pa- zwróciłam się do wilka (czy ja wariuję? Słyszę głosy, gadam do zwierząt...).

Chłopcy siedzieli przy prowizorycznym ognisku, Pablo grzebał w plecaku. Kiedy mnie zauważył, wyciągnął do mnie rękę, w której trzymał kanapkę, opakowaną w biały papier. Odebrałam od niego jedzenie i usiadłam pod ścianą jaskini, opierając się o nią plecami.

- Wiesz, przydałoby się dowiedzieć skądś, gdzie jesteśmy- powiedział Pablo.

- Masz rację, tylko skąd?- zapytał Kayal z ustami pełnymi chleba.- Przecież jesteśmy na totalnym pustkowiu.

Przyszła mi do głowy pewna myśl:,,Może ten wilk nas poprowadzi? Skoro już znalazł nam tą przytulną jaskinię, może jest w stanie odnaleźć również Szkołę Antaniasza.''

- Słuchajcie, a może...- zaczęłam, chcąc przedstawić im swój pomysł, ale zamilkłam, gdyż chłopcy wpatrywali się we mnie z szeroko otwartymi oczami.- Co?

- Chciałaś żeby tu przyszedł?- spytał prawie bezgłośnie Pablo.

- Ale kto?- zdziwiłam się.

Chłopak poruszył lekko głową, wskazując coś na lewo ode mnie. Odwróciłam się. Na granicy blasku padającego od ogniska stał ten majestatyczny biały wilk. Przed nim, na leciutkiej warstwie piasku leżącego na ziemi, było wypisane słowo:,,Mogę''.

- O co chodzi?- Głos Kayal'a przerwał ciszę.

- M-myślę...- zająknęłam się.- Myślę, że on może zaprowadzić nas do Szkoły Antaniasza.

Spojrzałam w mroczne oczy zwierzęcia. Wydawało mi się, że jakby się uśmiecha, a w moim umyśle rozbrzmiał głos:,,Zgadza się.''