Rozdział 6 "Nic nie dzieje się przypadkiem" od Lorren

- Lorren, proszę! – jęczał Elliot.

-Chyba mu nie odmówisz?- przesłała mi w myślach Lexi.- Ten lisek jest taki słodki, wiesz, ma na imię Haru.

- Lexi, proszę cię, bądź poważna! – odesłałam jej.

- Lorren, ja cię tak ładnie proszę, ona się nadaje, to lisiczka!- wył Elliot. Ludzie zaczęli się obracać i patrzeć na nas marszcząc brwi.

- Elliot towarzysz to odpowiedzialność…

- Prrrrrrooooossszzzzeeeee!!!- zawył, wbijając we mnie to swoje rozbrajające spojrzenie. No, nie mogłam! Nie chciałam mu sprawiać przykrości, ale nie byłam przekonana do tego zwierzaka.

- Na pewno magiczny? – zapytałam moją wilczycę.

- Niczego innego nie jestem pewniejsza – szczeknęła w odpowiedzi, szczerząc kły.

- Dobrze, weźmiemy Haru – podesłałam bratu. – Upewnij się, że lisica słyszy twoje myśli. Prześlij je jakiś prosty tekścik.

- Już to zrobiłem – odparł triumfalnie, cały czas gładząc białą lisiczkę.

- To chodźmy do tej kawiarni, musisz się ogrzać.- Uśmiechnęłam się do niego, niepewnie otaczając go ramieniem.

- Dzięki – powiedział mi telepatycznie. – Haru też ci dziękuję. Spróbuję dowiedzieć się o niej więcej, o jej pochodzeniu mocach itp. i od razu ci powtórzę, dobrze?

- Dobra, dobra - odparłam półgębkiem, na głos. Martwiłam się innymi rzeczami. Mniejsza z towarzyszem, ja też poznałam Lexi w jeszcze bardziej nieoczekiwanych okolicznościach i od razu stałyśmy się przyjaciółkami, nie będę zabraniać czegoś takiego Elliotowi, skoro sama tak zrobiłam i na dobre mi wyszło.
Dobra, więc jak mam znaleźć szkołę Antaniasza? Przyślą kogoś po nas? Angelo nie zdradził żadnych szczegółów! Kalifornia! I szukaj igły w stogu siana!

         Weszliśmy do budynku przy dworcu. W poczekalni siedziały tabuny ludzi zacierających z zimna ręce. Może i nadnaturalność komplikuje życie, ale tak naprawdę ją lubię. Używanie zaklęć jest nie tylko przydatne, ale i przyjemne. Przepadam za wykręcaniem ludziom kawałów, takich jak opad śniegu w lecie. Może i jestem małomówna i zamknięta w sobie, to przez to, że wszyscy uważają mnie za dziwadło, jednak to nie znaczy, że nie mogę mieć specyficznego poczucia humoru i, że nie mogę czerpać radości z pewnego rodzaju odgrywania się na ludziach, za pomocą tego, przez co uważają mnie za dziwaka, nieprawdaż? Przeszliśmy przez poczekalnie. Ludzie wytrzeszczali oczy na mój widok, a może na widok tego, że mam na sobie tylko podkoszulek na ramiączkach i nie zamarzam? Minęłam ich z uniesioną głową, prowadząc Elliota prosto do kawiarenki, po drugiej stronie budynku, za szklaną ściana. Otworzyłam drzwi i uderzył mnie zapach świeżych pączków. Szybko wybraliśmy stolik i usiedliśmy przy nim. Spytałam Elliota co by zjadł i wybrał bezwzględnie to co ja: Pączki i gorącą czekoladę! Wstałam, podchodząc do baru i złożyłam zamówienie. Oprócz nas w kawiarni siedziała jakaś pani, trzymając nos w laptopie i popijając kawę oraz jakiś chłopak w podobnym do mnie wieku, może trochę starszy. Tak, on mnie zaniepokoił. Siedział przy stoliku naprzeciwko z założonymi rękami. Na blacie przed sobą nie miał nic, prócz zmiętej serwetki. Ubrany był dosyć przeciętnie, choć widać, że nie przygotował się na taką pogodę; miał na sobie czarne dżinsy, czerwony prosty podkoszulek i szarą bluzę z kapturem. Blond włosy, średniej długości opadały mu na czoło, przysłaniając bystre, zielone czy, które cały czas mnie obserwowały. Poczułam lekki niepokój. Kiedy kelnerka wywołała nasze zamówienie, wstałam szybko, szurając krzesłem. Widziałam kątem oka, jak chłopka odprowadza mnie wzrokiem. Instynktownie chciałam uciekać, ale jak to powiedzieć Elliotowi, najlepiej było teraz nie okazywać żadnych emocji. Wzięłam tackę i wróciłam do stolika.

- Widzisz tego kolesia, naprzeciwko?- zapytałam bezgłośnie Lexi.

- Tego jasnowłosego? – odpowiedział mi pytaniem. Odparłam kiwnięciem, tak żeby chłopak nie połapał się o co chodzi i rzuciłam Lexi, kawałek pączka. – Patrzy bez przerwy na ciebie. Może wpadłaś mu w oko…

- Lexi! – krzyknęłam na nią oskarżycielsko w myślach. – To na pewno nie to! Uspokój się! Mówię poważnie. On… on jest jakiś podejrzany, mogłabyś mieć go na uwadze? Przecież ja nie mogę się też na niego gapić!

- Nie ma problemu – odesłała mi uspokajająco.- Nie wzbudzajmy pozorów, bądź naturalna.

         Łatwo mówić coś takiego do osoby, która jest nadnaturalna! Zjadłam spokojnie pączka i popiłam czekoladą, inicjując przeciętną rozmowę o niczym z Elliotem, na którego kolanach siedziała Haru.

- Właśnie! Miałaś powiedzieć mi o sobie coś więcej – zażądał ode mnie braciszek. Pomimo, że moim żywiołem jest lód autentycznie mnie zmroziło. Nie mogłam przeoczyć poruszenia jakie okazał blondyn, słysząc pytanie Elliota.

- Wiesz, to skomplikowane opowieści – odparłam wymijająco.

- Lorren, obiecałaś! – przerwał mi oskarżycielsko. Chłopak przysłuchiwał się ostentacyjnie. Co miałam zrobić? No, co?!

-  Dobra, to opowiem ci w drodze, chodźmy już – odpaliłam nerwowo. Miałam nadzieję, że nie było słychać emocji w moim głosie.

         Elliot wzruszył ramionami i przystał na moją propozycję. Zaczęliśmy się zbierać, odniosłam tackę, zapłaciłam za rachunek i z żalem stwierdziłam, że znów kończą nam się środki, nie stać mnie będzie na taksówki.

          Skierowaliśmy się do wyjścia, ale żeby opuścić kafejkę musieliśmy przejść obok stolika, przy którym siedział ów blondyn. Starałam się nie zwracać na niego uwagi, ale cały czas czułam na sobie jago świdrujące spojrzenie. Minęliśmy go spontanicznie i kiedy już miałam nacisnąć na klamkę usłyszałam za swoimi plecami:

- Masz bardzo ładnego wilka, Lorren.

           UGH! On widzi prawdziwą postać Lexi, choć ma ona na sobie magiczną obrożę!? Czyżby był Nad… Nie! To niedorzeczne! Może po prostu widzi w niej wielkiego owczarka niemieckiego! Ale co robić, co robić?!!! Ten koleś mnie zaczepiał i na dodatek podsłuchał jak mam na imię! Zignorować, uciec? CO?! Otworzyłam pośpiesznie drzwi, kiedy złapał mnie za nadgarstek.

- Skąd ten pośpiech?- zapytał z kamienną miną. Lexi warknęła, obnażając kły. – Aż tak ci zależy, żeby wyjść, na śnieg, na taką wstrętną aurę? NIE będzie ci zimno? – zadawał kolejne błyskawiczne pytania, a przy ostatnim dał duży nacisk na słowo: nie!

- Proszę, mnie puścić – zażądałam, cedząc przez zęby. Jednak on mnie nie słuchał. Wyszczerzył się tylko łobuzersko i jeszcze mocniej zacisnął dłoń na moich przegubach. Przez moją głowę, przeleciało mnóstwo czarnych scenariuszy. Zaczęłam szarpać dłonią– Puść mnie, słyszysz!

- Lorren! – pisnął roztrzęsiony Elliot, przyskakując do mnie, zaczął ciągnąć mnie za nogawkę spodni, panikując. Ja z resztą też panikowałam. Lexi zaczęła szczekać zajadle, ale blondyn nic sobie z tego nie robił.

- Nic ci nie zrobię – odezwał się chłopka poluźniając uchwyt, jednak jego ton na to nie wskazywał. – Tylko spokojnie, chcę porozmawiać, jestem tu żeby ci pomóc. Usiądź i nie próbuj wzywać pomocy, bo i tak nie przyjdzie. Powinnaś coś wiedzieć o takich sztuczkach.

- Zostaw mnie! – krzyknęłam na niego. Rozejrzałam się nerwowo, kobieta z laptopem zastygła w bezruchu... Czy on wstrzymał czas, tak, jak ja to robiłam? Dobra, było bardzo niebezpiecznie. Czyżby on mi groził? Jakiś głos w mojej głowie wydzierała się: tak! Instynkt coraz mocniej się odzywał. Elliot zaniósł się łzami. Postanowiłam rozprawić się z tym natrętem logicznie, pokonam go jego własna bronią.
A żeby wiedział, że znam parę sztuczek!

         Skupiłam się, nie spuszczając z niego wzroku. Chciałam zapanować nad jego uczuciami. Zazwyczaj się udawało, z pewnym wysiłkiem, ale odnosiłam sukces, to było jedyne zaklęcie, które nie przychodziło mi z łatwością. Patrzyłam bacznie, prosto w jego oczy i starałam się przelać w to spojrzenie tyle dobrych i pozytywnych emocji ile wlezie. Narzucanie komuś swojej woli, wcale nie jest proste. Chłopak patrzył teraz na nas rozbieganym wzrokiem, jakby kompletnie nie wiedział kim jest. Gdy poczułam lekkie rozluźnienie, które zawsze towarzyszyło przy wstępnym powodzeniu, napotkałam nagły opór. Jeszcze nigdy nie doświadczyłam czegoś takiego! Zakręciło mi się w głowie, a gdy nieodparta siła zmusiła mnie do przerwania zaklęcia, zapiekły mnie zatoki, a z oczu popłynęły łzy.

- A i nie próbuj ze mną tych sztuczek – syknął przeciągle blondyn. Matko! On stłamsił moją moc. Nie miałam wątpliwości, że jest nadnaturalny. A jeżeli to Antaniasz? Nie, wygląda za młodo. Chociaż nikt nie powiedział, że trzeba być starym, aby być mędrcem…

- Będziesz odpowiadać na moje pytania po dobroci, czy mam użyć bardziej radykalnych środków?- cedził przez zęby. Lexi bez przerwy szczekała. Jednak nie atakowała, pewnie wyczuła, że nie jest on zwykłym śmiertelnikiem i nie ryzykowała. Byłam zdana na siebie.

- Zostaw moją siostrę – szlochał Elliot. – Proszę, daj nam odejść.

- To twój brat?- kiwnął na niego, odniosłam wrażenie, ze jego spojrzenie złagodniało.

- Tak, jesteśmy rodzeństwem – odparłam niepewnie. Chyba nie miałam innej opcji, jak robić to czego chciał. Był silniejszy, o tym się już przekonałam. Słyszałam od ciotki, że magii można używać przeciwko innemu nadnaturalnemu dopiero po wieloletnich praktykach, a i tak przeciwnik musi być niedoświadczony.

- Więc jak? – zapytał.- Siadasz grzecznie i słuchasz, czy może…

- Słucham – odrzekłam za bardzo arogancko, wyrywając dłoń z jego uścisku i siadając przy stoliku naprzeciwko niego.Może jakoś jeszcze uciekniemy...

- Jak dobrze, że zmądrzałaś. – Ewidentnie się rozluźnił i wypuścił powietrze ustami, opierając się z powrotem o plecy krzesła.

- Słucham? – powtórzyłam, tym razem w charakterze pytanie. Chłopak dziwnie się skrzywił i uniósł jedną brew.

- Proszę?

- Słucham – powtórzyłam. – Chyba mam prawo wiedzieć, chociaż jak ci na imię.

- Andy... – odrzekł zmieszany lub bardziej trafnym określeniem byłoby zaskoczony. – Jestem Andy Stormbreaker, miło mi.

- A mi nie…- burknął Elliot. Tak, to zdecydowanie mój brat -to idealne wyczucie riposty.

- Coś mówiłeś? – zwrócił się do niego Andy.

- Odczep się od mojego brata!

- Spokojnie. – Chłopak uniósł ręce w górę, w obronnym geście. – Wiem, że ty to Lorren, a twój brat to…

- Elliot – przedstawiłam go. Zrobiło mi się go żal, gdy zobaczyłam jak przyciska do siebie Haru.

- Pytam, bo Angelo mówił bardzo ogólnikowo, „przybędą mroźne wiatry”, dużo to dało Antaniaszowi… - zaczął Andy zataczając niewielkie kółko dłonią.

- Powiedziałeś... Antaniaszowi?- Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę.

- Tak. Szukasz go, prawda?- Mówiąc to pochylił się do przodu, opierając na łokciach o blat stolika.

- Prawda- odparłam podejrzliwie. Skąd on o mnie tyle wie? To mnie przerażało, ale musiałam zachować zimną krew, choćby ze względu na Elliota.

- A ja szukam ciebie – zazgrzytał zębami. – Angelo bąknął coś naszemu Mistrzowi i od razu zostałem oddelegowany na poszukiwanie dziewczyny zupełnie takiej jak ty, która targa za sobą dzieciaka, takiego jak Elliot i wilka. I wiesz, jakoś dziwnym trafem zaczęło mnie to irytować, bo przeszukuję całą Kalifornię z powodu dwójki Nadnaturalnych, od pięciu dni.

           Jakiż on jest milutki, nieprawdaż? Tak, odzywał się we mnie instynkt, nie dam się tak besztać, więc co robię? Próbuję się odgryźć.

- A twoje ego nie pozwala ci zniżać się do mojego poziomu- warknęłam.- Czyżby reputacja, biednego Andy’ ego spadła?

           Najpierw zmroził mnie spojrzeniem, potem na jego twarzy zagościł ironiczny uśmieszek.

- Jesteś… bardzo ciekawa. Twój charakter jest nietypowy, w pozytywnym sensie- stwierdził przyglądając się mi z uwagą.- Masz temperament.

            Robił to specjalnie? Kompletnie zbił mnie z tropu! Najpierw w dosadny sposób uświadamia mi, że jestem jego kulą u nogi, a teraz komplementuje. Co za dwulicowy zwodziciel!

- Dziękuję- burknęłam niewzruszona. – Mam rozumieć, że Antaniasz wysłał cię po mnie, żebyś sprowadził nas do jego szkoły? A ty? Co, jesteś jego uczniem?

- Coś w ten deseń- wzruszył ramionami.

- Pupilek Mędrca – warknęła sarkastycznie Lexi w mojej głowie. Ledwo stłumiłam uśmiech. Dobra, to moja szansa, wszystko (chyba po raz pierwszy) układa się po mojej myśli. A jednak Angelo zadbał o mój los. Jednak nie chciałam ujawniać swoich wszystkich umiejętności przed Andy’ m. Nie ufałam mu ani trochę, podczas podróży będę musiał być bardzo czujna. Obiecałam sobie, że będę traktować go na dystans. To zawsze może być podstęp. Spojrzałam na Elliota, wpatrywał się to we mnie to w Andy’ ego.

- Co o tym sądzisz?- posłałam mu pośpiesznie.

- Nie wiem. Raczej nas nie wypuści. Nie potrafię podjąć takiej decyzji, przepraszam. Zdaję się wyłącznie na ciebie- odparł telepatycznie. Super. Ale w sumie czego można oczekiwać od ośmiolatka, nie? Polega na mnie, a ja jestem odpowiedzialna za nas oboje.

- Lorren, a twój żywioł?- zapytał mnie Andy, najłagodniejszym dotychczas głosem. To było bardzo spontanicznie, czyżby chciał mnie lepiej poznać?

- Lód i woda. A Elliot to powietrze – dodałam eliminując jego kolejne pytanie.- A ty?

- Dlatego mroźne wiatry. Sprytne- zastanowił się, mówiąc sam do siebie.- Ja? Jakby to określić… Spójrz przez okno.

            Niechętnie oderwałam od niego wzrok, wolałam mieć go pod kontrolą, ale spojrzałam przez okno. W jednej sekundzie mój śnieg stopniał, na niebie pojawiło się ogromne słońce, które momentalnie zasłoniły chmury, w tej samej sekundzie pociemniało na zewnątrz, niebo rozcięła błyskawica i poraził mnie niewiarygodnie głośny trzask gromu, w ciągu kolejnej minuty spadł przelotny deszczyk, a resztę obłoków przepędził wiatr.

- Można by to nazwać kontrolą zjawisk atmosferycznych- Chłopak zmarszczył czoło.

- Jesteś zmorą meteorologów na całym świecie- prychnęłam. Słyszałam o różnych rodzajach mocy, ale o takim nigdy. Andy musi być strasznie humorzasty i zmienny jak pogoda.- Wiesz, co teraz się zacznie? Za niecałą godzinę media będą trąbić o niezrozumiałych załamaniach pogodowych w północnej Kalifornii.

- I to jest w tym najlepsze- odpowiedział i po raz pierwszy uśmiechnął się szczerze.- Antaniasz ciągle próbuje to ze mnie wyplewić, ale nic nie poradzę na to, że uwielbiam robić z ludzi idiotów. To fajny sposób, na zemszczenie się za wszystkie upokorzenia, których mi przysporzyli.

         Może on nie jest taki zły? Lubi nadnaturalność i lubi wykorzystywać ją do rzeczy takich jak ja. Czyżbyśmy mieli podobne poglądy?

- Dlaczego chcesz przystąpić do szkoły Antaniasza?- zapytał mnie z powrotem opierając się na krześle. Okej, niech będzie, pogadajmy spokojnie, dowiedzmy się o sobie więcej, potem działajmy.- Szkolenie jest trudne i rzetelne. Sam tkwię tam już od… odkąd pamiętam...

- Angelo wskazał mi tą drogę. Od niego dowiedziałam się o Elliocie – zaczęłam objaśniać. Może i miałam jakieś opory, ale on też jest Nadnaturalny i ma mi pomóc, nie?

- Lorren, wyciągnęła mnie z domu dziecka w Kansas- dokończył za mnie Elliot, gładząc pyszczek Haru. Ciekawe, czy się z nią komunikował? Prawie cały czas milczał.

- Właśnie- potwierdziłam uśmiechając się do brata. Lexi od dłuższej chwili nie wydała ze siebie żadnego warkotu, czyli wszystko toczy się z korzyścią dla nas.- Jest was więcej…w tej szkole?

- Tak, oprócz mnie jeszcze trójka- odrzekł w zamyśleniu. – Niewiele, ale ogółem rzecz biorąc na świecie jest nas mało. A wy skąd jesteście?

- Stąd- odparłam prosto.- Znaczy się, ja pochodzę z Denver, Elliot wychowywał się w Kansas. A ty?- Wiem, zadaje mu to pytanie już po raz kolejny.

- Wiesz, ciężko określić moje korzenie, ale pochodzę chyba z Taurangi, to miasto leżące na Nowej Zelandii- odpowiedział mi, a ja przekonałam się, że wstąpiłam na niepewny grunt. Wnioskując z jego miny, sprawiłam mu ból, tym pytaniem. Ma usposobienie takie jak ja, lubi Nadnaturalność, widzi jej plusy, ale też cierpi z powodu stylu życia, jaki ona narzuca.- Możemy kontynuować rozmowę po drodze?- zaproponował mi chłopak, przełykając ślinę.- Chciałbym już mieć to za sobą. Odstawię was do szkoły i spokój.

- A gdzie konkretnie znajduje się szkoła Antaniasza?- spytał Elliot.

- Na wzgórzach Barkly- odpowiedział mu Andy, z powrotem z tą swoja zimną miną.- Ale jej konkretna lokalizacja jest nieosiągalna, przenosi się z miejsca na miejsce krążąc po wzgórzach. Nie ma stamtąd ucieczki, trzeba ukończyć szkolenie inaczej nie da się wydostać poza mury Ja aktualnie jestem poza nimi dzięki zaklęciu Antaniasza i otrzymałem kolejną frazę, która pozwoli mi tam wrócić z wami, jest jednokrotnego użytku.

- Przeteleportujesz nas?- zapytałam z niedowierzaniem. Hm, perspektywa zostania tam bez możliwości uzasadnionego powrotu, nie była zbyt kusząca, za bardzo przypominała dom dziecka, ale skoro Angelo mi to narzucił i dopilnował, by wszystko się powiodło…

- Jakoś tak to działa.- Wstał odsuwając się od stołu.- Więc jak? Teraz, czy wolisz zwlekać jeszcze parę minut?

- Lorren, miejmy to już za sobą- szczeknęła Lexi w moim umyśle.

- Teraz – podjęłam decyzję.

- Podaj mi rękę – powiedział Andy, wyciągając do mnie dłoń. Skrzywiłam się automatyczni odchylając do tyłu. Chłopak przewrócił oczami.

- Inaczej to się nie uda- dodał znudzony. Lexi owinęła się wokół mojej nogi, a Elliot wcisnął swoją rączkę między moje palce, Haru siedział pod moją bluzą, którą Elliot miał na sobie, wystawiając tylko łebek. Andy potrząsnął dłonią i spojrzał na mnie spod blond czupryny wyczekująco.

         Zaryzykowałam.

         Zacisnęłam palce na jego dłoni.

 ________________________

To chyba mój najdłuższy rozdział. Mam nadzieję, że jak dotąd opowiadanie się wam podoba ;)Nie przynudzam???