Rozdział 2 - " Nic nie dzieje się przypadkiem " od Lorren

- Rzeczywiście, masz rację, tak mi na imię. Witam ponownie, Lorren FrostyBlast – zachichotał Angelo.- A, tak dla jasności, mam obydwie dłonie!- Rzucił miecz i pomachał do mnie obiema dłońmi okrytymi czarnymi rękawiczkami.- Nie rozumiem, czemu wszyscy Nadnaturalni tak sądzą?!

- Z daleka to tak wygląda, nie chciałam cię urazić, przepraszam- zaczęłam się tłumaczyć speszona. Zrobiło mi się głupio, ale wszyscy, których wypytywałam o Angelo tak twierdzili. Nawet moja ciotka mi tak mówiła. Odniosłam wrażenie, że on wie, o czym myślę. Poczułam lekki dyskomfort. Zdobyłam się na pytanie- Czytasz mi w myślach?

- Tak- odparł prosto. Taka odpowiedź zbiła mnie z tropu. Nikt wcześniej oprócz Lexi nie wdarł się z taką łatwością do mojego umysłu. Angelo siedząc na dach spuścił nogi i machał nimi jak małe dziecko. Jego zachowanie kompletnie mnie rozpraszało i zaskakiwało. Sam fakt, że się pojawił był szokujący, ale nie przypuszczałam, że Wyrocznia będzie taka niekonwencjonalna i prostolinijna. Czułam się tak jakbym gadała z koleżanką, z domu dziecka, której nigdy nie miałam… Szczerze powiedziawszy obstawiałam, że Angelo będzie poważny, patetyczny, pełen dostojeństwa.

- Myślisz, że moja reputacja nie jest prawdziwa, że nie jestem autentyczną Wyrocznią?- odezwał się mężczyzna i spiorunował mnie przenikliwym wzrokiem. Dopiero teraz uświadomiłam sobie jak długo milczałam i o czym rozmyślałam. Nie przywykłam do tego, ze ktoś siedzi w mojej głowie.

- Przepraszam, to nie tak…- Miałam nadzieję, że nie jestem tak czerwona jak mi się wydaje.- Po prostu, myślałam, że będziesz mówił zagadkami, czy coś w tym stylu. Albo, że zaskoczysz mnie elokwencją swojego języka, tymczasem jesteś tak bezpośredni, naturalny…

- Właśnie, muszę być naturalny, żeby dobrze porozumieć się z Nadnaturalnymi, nie?

- Więc dlaczego nie pojawiłeś się dwa lata temu, kiedy cię tu szukałam?- Chyba nie musiałam zadawać tego pytania. Wystarczyło pomyśleć, a on i tak o tym by się dowiedział.

- Mogę objawić się każdemu Nadnaturalnemu jednokrotnie. Jedna konsultacja na całe życie.- Odrzekł ponuro. Wziął swój miecz, rozpostarł piękne, rażące bielą skrzydła i zleciał z dach lądując tuż koło mnie.- Wtedy nie potrzebowałaś jeszcze mojej pomocy, chociaż i tak ci jej udzieliłem. Teraz moja rada bardziej ci się przyda.

- Przemawiał przeze mnie, tamtej zimy. Sprawił, że przestałam być zwykłym wilkiem i wyczułam cię- do rozmowy włączyła się Lexi. Przemawiał w mojej głowie tym swoim pokornym, miękkim, wibrującym głosem.

- Lexi ma rację- potwierdził mężczyzna.

- Skoro i tak czytasz mi w myślach, nie muszę zadawać kolejnego pytania, które mi się nasunęło…

- Jaka jest moja dzisiejsza rada?- Uśmiechnął się.- Czy po dwóch latach, które udało ci się samodzielnie przeżyć, coś zmieni?- Kiwnęłam niepewnie głową. Dokładnie o tym pomyślałam. W głębi ducha chciałam, żeby ta rozmowa dobiegła końca. Ten przenikliwy kontakt powoli mnie przerażał i mocno peszył. Podniosłam wzrok na Angelo.

- Więc…- jęknęłam cicho. Nie ukrywam, bałam się tego, co miał mi do powiedzenia.

- Mam dla ciebie zadanie. To nie tyczy się wyłącznie pomóc. Musisz pomóc innemu Nadnaturalnemu. Mianowicie- swojemu bratu.

- Przecież nie mam…- urwałam. Angelo miał taką poważną minę. Wyglądał tak jakby zestarzał się o dziesięć lat w dziesięć sekund. Nie zakpiłby w takiej sprawie. Nie robiłby sobie ze mnie żartów!

- Masz młodszego brata, taka jest prawda. Chłopiec ma na imię Elliot. Nie jest świadom swoich mocy. Nikt nie wtajemniczył go w nadnaturalność. Aktualnie przebywa w domu dziecka w Kansas.

-Ale jak…?

-Twój ojciec był Nadnaturalny. Twoja matka poznała jego tajemnicę dopiero po twoich narodzinach. Niestety odziedziczyłaś moce. Przepraszam, że ci to mówię. Ale myślę, że powinnaś wiedzieć. Jesteś dużą dziewczynką! Poradzisz sobie. – Poklepał mnie po ramieniu i wziął głęboki wdech.- Twoja matka wyrzuciła twojego ojca z domu, a ciebie oddała do domu dziecka. Uznała was za dziwolągów. Wiem, to straszne, jeszcze raz przepraszam. Twój ojciec znalazł drugą żonę, która również go nie rozumiała. Miał z nią syna Elliota. Chłopiec także odziedziczył nadnaturalność. Jednak drugą stronę zdolności ojca- powietrze. Ty jesteś lodem i wodą, twój brat powietrzem. Dwa z czterech najpotężniejszych żywiołów.

      Milczałam. Te wiadomości wdarły się jak burza do mojej świadomości. Owinął mnie chłód przygnębienia, lęku, obaw. Dotknęła mnie samotność. Smutek. Pustka. Angelo mówił dalej:

- Musisz go odnaleźć. Musisz mu pomóc. Gdy już będziecie razem uratuje was tylko współpraca. Udacie się do mędrca Antaniasza. On wam wskaże dalszą drogę wędrówki przez życie. Prowadzi szkołę Nadnaturalnych, przystąpicie do jego zgromadzenia. Żeby stać się jego pełnoprawnymi uczniami będziecie musieli przejść próbę.

- Ale jak? Jak poznam Elliota? Gdzie znajdę Antaniasza? Angelo!

- Brata poznasz bez problemu. Instynktownie. Antaniasza musicie poszukać w Kalifornii, na wzgórzach Barkly. A to dla Lexi. Powinno ułatwić sprawę transportu. Śmiertelnicy będą ją postrzegać jako zwyczajnego psa.- Rzucił mi zieloną obrożę z medalikiem w kształcie śnieżynki.- Miło było cię poznać, Lorren! Żegnaj, Lexi!  W życiu spotka cię więcej niespodzianek niż ta jedna! Zobaczysz!Powodzenia!

        Poczochrał mi włosy. Rozłożył skrzydła. Machnął nimi kilka razy, po czym oślepił mnie szkarłatny blask. Potarłam oczy. Po Wyroczni nie było ani śladu. Zostawiałam sama z Lexi na starej stacji benzynowej. Angelo zniknął. Dla mnie już na zawsze.