Rozdział 4 " Nic nie dzieje się przypadkiem" od Lorren

- Idź sobie!- wrzasnął do mnie roztrzęsiony. Wyglądał tak jakby zaraz miał się rozpłakać. Coraz bardziej się wycofywał.

- Spokojnie, nie zrobię ci krzywdy- odparłam, miałam nadzieję, że uspokajającym tonem. Nie wiedziałam co robić. Jak  się zachować. Nigdy nie obcowałam z małymi dziećmi.

- Delikatnie- odezwała się Lexi w mojej głowie.

- Nie pomagasz!- przesłałam jej zestresowana.- On się chyba ciebie boi. Zostań., proszę.

- Mam poczekać tu, czy za murami?

- Wiesz, wolałabym, żebyś jednak była tutaj…

- Zostaw mnie! Słyszysz!- znowu zaczął się wydzierać.

- Posłuchaj, chcę tylko porozmawiać…

- Co ty zrobiłaś z tymi ludźmi?!- przerwał mi i schował się za drzewem. Objął mocno pień i wychylił za niego tylko głowę. Rozejrzałam się szybko dookoła. Wszyscy śmiertelnicy stali zastygli w dziwacznych pozach, jak posągi.

- Nic im nie będzie- zapewniłam. Przez moją głowę przetaczało się mnóstwo gorączkowych myśli. Desperacko szukałam wyjścia z tej sytuacji. Długo przygotowywałam się do tej rozmowy, ale tak naprawdę dopiero teraz uświadomiłam sobie, że nie wiem co mam mu powiedzieć! Przecież nie wyskoczę z tekstem: „Hejka, jestem twoją siostrą! Nie przejmuj się, masz nienaturalne moce, ale to standard!”

- Czego chcesz?!- jęknął cicho. Zobaczyłam jak wyciera oczy. Rozpłakała się? Przeze mnie? Przecież nie chciałam go przestraszyć! Najgorsze jest to, że wiedziałam co mógł teraz czuć…

- Proszę, wysłuchaj mnie. Chciałam tylko z tobą porozmawiać, jestem tu, żeby ci pomóc. Mamy… dużo wspólnego.

- To kim ty w ogóle jesteś, co?- zuchwalej odezwał się wychodząc za drzewa. Taka nagła odmiana zbiła mnie z tropu. Na jego twarzy nie było ani śladu łez. Poczułam ucisk w żołądku. No to jedziemy. Teraz albo nigdy.

- Jestem Lorren…

- Lorren?- szepnął z niedowierzaniem.- Tata mówił prawdę…

- Proszę?- wykrztusiłam. Nasz tata mu o mnie mówił?! Odniosłam wrażenie, że byłam w większym szoku niż on sam!

- Jak masz na nazwisko?- zadał błyskawicznie kolejne pytanie spoglądając na mnie uważnie.

- FrostyBlast- odpowiedziałam niepewnie. Gdy to usłyszał osunął się na ziemię pod drzewem i podparł się o skronie. Może to głupie, ale zapytałam.- Elliot, czy to ty?

- Skąd znasz moje imię?!

-Domyślasz się kim dla ciebie jestem?- Słowa same ze mnie wypływały. Zaczynałam iść na całość. To nie było kompletnie w moim stylu, ale postawiłam wszystko na jedną kartę.

- Ty nie możesz być nią.- Popatrzył na mnie z powątpiewaniem. Spojrzał mi prosto w oczy. Byłam już na tyle blisko niego, żeby wychwycić wszystkie emocje, które szalały mu w tych wielkich przerażonych oczkach… O, matko!

- Mogę usiąść?- zapytałam kucając dwa metry przed nim. Kiwnął trochę nieufnie. Podsunęłam się bliżej i usadowiłam się na trawi po jego prawej stronie. Lexi obserwowała nas przez cały czas uważnie. Wilczyca położyła się między parą dzieciaków grających w piłkę. Jedno z nich wisiało nad ziemię, chwytając piłkę, drugie śmiało się zakrywając usta. Nie wyobrażałam sobie, żeby Elliot choć raz się tak zachowywał.

- A ten wilk?- zapytał po chwili milczenia, wyrywając mnie z zamyślenia.

- Nie bój jej się. To moja towarzyszka. Nazywa się Lexi.

- Nie ugryzie mnie?

- Nie. Nie masz się czego obawiać, jest łagodna, kiedyś mnie uratowała. Zawołać ją?- Kiwnął nieznacznie głową po raz drugi. Powoli się rozluźniałam. Rozmowa zapowiadała się pomyślnie.

- Zawsze chciałam mieć pieska- przyznał niespodziewanie.

- Lexi, chodź tu- posłałam wilczycy. Wstała bez odpowiedzi i przytruchtała do nas. Usiadła posłusznie koło Elliota. Chłopiec wyciągnął dłoń. Dobrze, że Lexi załapała i dała się pogłaskać.

- Jak ty ją zawołałaś, Lorren? A może powinienem powiedzieć…

- Siostro?- Nie mam pojęcia dlaczego dokończyłam zdanie za niego, tak wprost. To było bezczelne z mojej strony. Skrzywił się lekko i poprawił się w miejscu nerwowo.

- Naprawdę nią jesteś?- Jak na ośmiolatka myślał zadziwiająco logicznie i roztropnie.

- Zapytałeś jak ja przywołałam- zaczęłam trochę okrężną drogą- Wiem, że to może dziwnie zabrzmieć, ale porozumiewamy się w myślach… To tylko jeden z moich talentów. Takie umiejętności nazywamy nadnaturalnością… Tobie też się to zdarzało? Wpadałeś czasem w nieokreślone tarapaty, dokonywałeś przedziwnych rzeczy, nie mylę się, prawda?

      Nie sprawiał wrażenia zaskoczonego. Przyjął to z takim opanowaniem, jakby całkowicie się tego spodziewał. Zaskakiwał mnie z każdą chwilą coraz bardziej!

- Tata, zanim nas opuścił, powiedział mi, że jestem wyjątkowym dzieckiem. Niepowtarzalnym, jedynym w swoim rodzaju i powinienem być z tego dumny. Kazał mi czekać do dnia, w którym odnajdzie mnie dziewczyna o imieniu Lorren i o moim nazwisku. Powiedział, że od tego dnia mam nie odpuszczać jej na krok. Twierdził, że nie muszę tego rozumieć i pojmę wszystko w odpowiednim czasie. „Taka jest wola Angelo, dziewczyna będzie wiedziała co robić. Czekaj cierpliwie.” To było ostatnie zdania jakie od niego usłyszałem.

       Milczałam. Elliot został uprzedzony? Pamiętał, co powiedział mu tata, a ja… nawet nie wiem jak on wyglądał. Poczułam żal i smętny smutek z tego powodu. Elliota przynajmniej wychowywał przez jakiś czas, mnie nie… Nigdy nie znałam moich rodziców. Nie chcieli mnie? Z trudem powstrzymałam łzy, nie mogłam się teraz rozkleić.

- Pierwszym objawem było to, że widziałem w ciemnościach jak w dzień.- kontynuował z kamienną miną. Jego powaga i stateczność mnie dobijała. Jak można mieć takie patetyczne podejście do życia w tak młodym wieku?- Mieszkałem w Kansas od urodzenia, do skończenia sześciu lat z tatą, mamą i jej drugim, starszym ode mnie o rok synem… chyba z pierwszego małżeństwa. Nie wiem. W każdym razie chłopiec miał na imię Luke. Potem dwa lata spędziłem tutaj. Ten mój przyrodni brat bez przerwy mnie dręczył, bił, wyśmiewała się, bo byłem inny. Zapamiętałam go jako jedno wielkie cierpienie.- Gdy to powiedział przeszedł mnie dreszcz. Niby Elliot miał osiem lat? Mentalnie spokojnie mnie doganiał, jak nie przebijał… - Kiedyś postanowiłem się mu postawić. To było niechcący, ale tupnięciem wywołałem taki podmuch, że Luke wylądował na płocie sąsiada. Wtedy zaczęło się piekło. Po tym incydencie rodzice się skłócili. Nie rozumiałam tego co się tak naprawdę dzieję. Tata opuścił nas natychmiastowo, mama oddała mnie do Domu Dziecka i wyjechała wraz z Lukiem do Wenecji. Zostałem sam.

- Teraz masz mnie- wykrztusiłam po chwili milczenia. Musiałam dojść do siebie po tej opowieści.

- Mówisz, że te wszystkie zjawiska, który wywoływałem to… nadnaturalność? Na czym to w sumie polega?

- Wierzysz mi na słowo?- zapytałam zdumiona.- Nie jesteś w szoku? Nie dziwi cię to? Nie masz ochoty uciekać, krzyczeć? Nie śmiejesz się? Nie odbierasz tego jako kiepskiego żartu? Nie chce cię się płakać? Nie nabierasz podejrzeń?

- A powinienem?- Nie spojrzała w moją stronę. Wpatrywał się w małe okienko na czwartym piętrze. Czyżby to był jego pokój?

- Wiesz, ja tak zareagowałam, gdy się o tym dowiedziałam, a miałam wtedy dziesięć lat.

- Mam takie dziwne wrażenie, że gdzieś w głębi mojej świadomości, cały czas siedziało przekonanie, że nie jestem normalny. Na przykład pamiętam wszystko wstecz aż do dnia narodzin, zupełnie jakby to było wczoraj. Każda sytuacja, zdarzenie, rozmowa… wszystko.

- To zapewne jedna z twoich zdolności. Genialna pamięć- szacowałam.

- Możesz powiedzieć mi więcej o tych zdolnościach, ty też tak możesz?

- Każdy Nadnaturalny ma inny talent, ale może zacznę od początku.- Postanowiłam powiedzieć mu wszystko co wiem.- Może zacznę od starej legendy: Nikt tak naprawdę nie wie, skąd się wzięliśmy. Śmiertelnicy uważają nas za wybryk natury i próbują porwać na każdym kroku, dlatego nasze życie to ciągła ucieczka. Istnieje legenda, że podczas stworzenia świata powstała Iou- pierwsza Nadnaturalna. To podobno od niej pochodzi cała nasza rasa. Nadnaturalni powtarzają to sobie z pokolenia na pokolenia. Podobno jesteśmy nieliczni, ja osobiście nie spotkałam jeszcze nigdy innego Nadnaturalnego, prócz ciebie. Jesteśmy rozrzuceni po całym świecie. W jego różnych zakątkach znajdują się świątynie i portale do naszego, niezależnego, bezpiecznego świata. Jeszcze nigdy tam nie byłam… nie wiem jak tam jest, ale obiecałam sobie, ze kiedyś na pewno odwiedzę to miejsce…W sumie nie wszyscy śmiertelnicy są tacy nietolerancyjni. Moja ciotka nie była Nadnaturalna, a jednak mi pomogła. Dalej bym z nią mieszkała i się szkoliła, ale z przyczyn wyższych musiałam uciekać. Moce dziedziczymy po jednym z rodziców. Związane są one z jednym lub dwoma żywiołami. Ja jestem lodem… i wodą. Domyślasz się jaki jest twój żywioł?

       Elliot chwilę milczał. Chyba się zastanawiał. Miała taką minę, jakby przeleciał swoje całe życie w pamięci i wyłowił z niego wszystkie nieprawdopodobne zdarzenia.

- Nie wiem. Powietrze?

- Dokładnie. Ty odziedziczyłeś jedną stronę zdolności taty, ja drugą.

- Ale skąd o mnie wiedziałaś? Skąd wiedziałaś gdzie mnie szukać?

- Spokojnie, wszystko po kolei. Mamy wyrocznie- Angelo. On mi o tobie powiedział. Objawia się raz w życiu każdego Nadnaturalnego. Ma niby wskazywać drogę, pomagać, chociaż trochę się rozleniwił. Szukałam go dwa lata temu, ale się nie objawił. Teraz pojawiła się ze względu na ciebie. To chyba wszystko, w dużym skróci.

- Nie wiem co mam powiedzieć.- Elliot wbił we mnie te swoje wielkie szare oczka.- Ten Angelo, o którym mówił tata, on kazał ci mnie stąd wyrwać? Zabierzesz mnie z tego Domu Dziecka. Nienawidzę tego miejsca…

- Angelo wyznaczył już cel naszej podróży- odparłam.- Pytanie, czy chcesz ruszyć w ta podróż razem ze mną. Uprzedzam, jeśli wyjdziesz poza te mury, już nic nie będzie takie jak dawniej.

- W takim razie… już nie mogę się doczekać aż za nie wyjdę.