Rozdział 21 od Esper ,,Początek końca''

Jestem, jestem! Z kolejną dawką moich wypocin dla was ;) Nie przedłużając, zachęcam do czytania :)

- Gdybyś widział minę Lorren, kiedy wpadliśmy na nią z Elliotem w lesie...śmiałbyś się tak jak ja teraz- mówiłam pogodnie. Uśmiech wciąż był widoczny na mojej twarzy, choć przeciez od tamtego wydarzenia minęło już kilka godzin. Teraz znów przesiadywałam w pokoju z Willem, trudząc się nad tym cholernym projektem dla Antaniasza. Naprawdę, nie mógł wymyślić czegoś lepszego! Albo chociaż stworzyć inne pary...może wszystko potoczyłoby się inaczej.
- Nie wiem, nie było mnie tam wtedy. Akurat przeczesywałem teren wokół areny, ponieważ bez skrupułów mnie tam wysłałaś!- odburknął Will, wyraźnie niezadowolony, że po raz kolejny poruszam temat powrotu Lorren.- Przestań już o tym mówić!
Fakt, może nie powinnam tego robić, bo mieliśmy zająć się projektem. Ale nie zaszkodzi czasami podenerwować Willa.
Obchodziliśmy wtedy niewielkie jeziorko, na które natknęliśmy się z Elliotem podczas wędrówki przez las. Szliśmy, przedzierając się przez krzaki, które w tej części były wyjątkowo wyrośnięte i kolczaste. Wtem spomiędzy drzew wypadła na nas Lorren, ciągnięta przez Tony'ego za rękę. Chłopak wyglądał na mocno zdenerwowanego, a powód owego stanu najwyraźniej podążał tuż za nim. Natomiast na twarzy Lorren dojrzałam wtedy mieszankę najróżniejszych uczuć i emocji- zdziwienia, złości, rozmarzenia, bezsilności, radości. Jeszcze nigdy w tak widoczny sposób nie okazała tego, co w tej chwili myśli. Otworzyłam szeroko oczy i już chciałam sie odezwać, jednak ubiegł mnie Ellliot.
- Co się z wami działo? Gdzie byliście? Co robiliście?- zadawał pytania w zabójczym tempie- Czemu nie powiedzieliście nam, gdzie idziecie? Czemu nie uprzedziliście nas, że gdzieś idziecie? Nagle zniknęliście i co myśleliście- że tego nie zauważymy?!
Ellliot gotów był mówić dalej, wypominać siostrze i jej chłopakowi nieodpowiedzialność, skarżyć się, lecz Lorren w porę przerwała potok słów.
- Hej, Elliot, spokojnie- spróbowała przywołać na twarz coś w rodzaju uśmiechu, ale przez gniew, który tłumiła w sobie, wyszedł z tego tylko niewyraźny grymas.- Byliśmy tylko na spacerze i...nieco zabłądziliśmy. To wszystko.
Młodszy brat nadal patrzył na dziewczynę podejrzliwie.
- Tyle byście chodzili?- spytał.- Nie wierzę. Ale...chyba innego wytłumaczenia nie ma. No bo przecież nie znaleźliście sekretnego portalu i przenieśli się do Naszego Świata, prawda?
Rozległ się krótki, niewesoły śniech Tony'ego. Spojrzałam na niego kątem oka, a ten po chwili się uspokoił. Ścisnął tylko mocniej rękę swojej dziewczyny i powiedział:
- No tak. Przecież to byłoby...- zawahał się.-...niepoważne. Chodź, Lorren, musimy zabrać się za projekt.
Ruszył przed siebie, a Lorren, która zareagowała na słowa chłopaka z niewielkim opóźnieniem, zachwiała się, kiedy została pociągnięta. W następnej chwili biegli już razem w stronę Uczniowskiego Domu. Dziwna reakcja- przeszło mi przez myśl.Ale kto by ich tam zrozumiał...
- Trzeba powiadomić Clov i Willa, żeby przestali bez sensu błądzić po Ośrodku- wyrwał mnie z rozmyślań Elliot.- Idź po Willa, a ja poszukam Clov.
Bez większego entuzjazmu przystałam na słowa chłopaka. Niechętnie, bo wiedziałam, że kiedy już odnajdę tego afrykańskiego chłopaka od rysunków, będziemy musieli znów wziąć się za projekt.
I tym sposobem wylądowałam znowu w tej jego zakichanej ciemni, gdzie spędzimy kolejny godziny.
- Niech ci będzie, przestanę w ogóle mówić- stwierdziłam, zakładając nogę na nogę i krzyżując ręce na piersi. Z kamienną twarzą wpatrywałam się w ścianę.
- Esper, nie o to mi chodziło!- obruszył się Will.- Miałem na myśli, żebyś przestała wypominać powrót Lorren, a zabrała się na myślenie nad projektem. Zostało nam mało czasu; Elliot i Clov już skończyli, a Lorren z Tony'm są już na półmetku.
Zgodnie z moim zamiarem nieodzywania się, nie zareagowałam na ssłowa chłopaka, lecz dalej siedziałam na krześle, niewzruszona. Nie miałam pojęcia, jak w tamtej chwili wyglądał Will, ale po cichym syknęciu stwierdziłam, iż zdenerwowała go moja reakcja. I dobrze- mruknełam w duchu. Ma za swoje.
- Dobra, przepraszam- westchnął po chwili.- Tylko weź się wreszcie odezwij.
- Wybaczam ci- odparłam z wyższością, zadzierając z lekka głowę do góry.- Ale wiedz, że będziesz musiał wiele zrobić, żeby odbudować moje zaufanie w stosunku do ciebie.
Chłopak przewrócił oczami, po czym niechętnie skinął głową.
- Masz jakiś pomysł?- spytał.
- Jasne. Mam masę pomysłów, ale jakoś nie zbiera mi się, żeby ci o nich opowiedzieć. Chyba zachowam je dla siebie- odpowiedziałam z ironią.
- Pytam poważnie.
Westchnęłam głośno i przygryzłam lekko dolną wargę. Zaczęłam zastanawiać się nad tematem projektu. ,,Wspolne moce'' krążyły mi po głowie.
- To bez sensu!- wybuchłam nagle.- Jak mamy stworzyć coś, co ma przedstawiać nasze charaktery, moce, skoro my nie mamy ze sobą nic wspólnego!
Will uniósł wzrok znad kartki, którą przed chwilą zgarnął z biurka. Spojrzał na mnie spod uniesionych brwi, jakby zaskoczony moim zachowaniem.
- W takim razie znajdźmy coś- stwierdził, prostując się.- Siądź tu przede mną- wskazał na łóżko, okryte czerwonym kocem.- Powiedz, co lubisz robić. Może w ten sposób znajdziemy coś, co nas łączy.
Wstał i podszedł do drzwi. W ułamki sekundy, przyszło mi na myśl, że Will chce wyjść z pomieszczenia zostawiając mnie samą. Ten jednak wymacał niewielki pstryczek na wysokości jego ramion i w pokoju rozbłysło światło. Zmrużyłam oczy, nieprzyzwyczajona do blasku.
- Nie wiedziałam, że masz tu światło- mruknęłam zgryźliwie. Popatrzył na mnie spode łba, więc wymamrotałam ciche ,,przepraszam''.
Usiadł naprzeciwko mnie. Zapadła niezręczna cisza, a ja uświadomiłam sobie, że przecież miałam powiedzieć Willowi, co lubię robić, a on nie przeszkadza mi i czeka na odpowiedź. Uniosłam wzrok i od razu skrzyżował się on ze spojrzeniem Willa. Zatonęłam w jego zielonych tęczówkach, nie zważając na nic innego. Widać w nich było taką głębię, uczucie...Miałam ochotę zatracić się w nich na całą wieczność. Mimowolnie otworzyłam szerzej oczy, nadal nie przestając gapić się na Willa. Dopiero po chwili dotarło do mnie, co robię i czym prędzej spuściłam wzrok.
- Wybacz- westchnęłam cicho. Uświadomiłam sobie, że chciałabym po raz kolejny zerknąć na chłopaka, ale stwierdziłam, że byłoby to zbyt nietaktowne. Jeszcze by sobie coś pomyślał.
- A jednak coś nas łączy- stwierdził Will pogodnym tonem, jakby przed chwilą nic się nie wydarzyło.
- Mianowiście...?- zawiesiłam głos, dając mu szansę na dokończenie zdania.
- Spojrzenie.
Zmarszczyłam brwi, niezbyt rozumiejąc słowa Willa.
- To, że ciągle na siebie patrzymy- wyjaśnił.- I ty zazwyczaj odwracasz wzrok jako pierwsza.
- Bardzo śmieszne.
Nie odpowiedział. Zapewne zastanawiał się nad kolejnymi wspólnymi cechami.
- Możemy zamienić to, co nas dzieli na to, co nas łączy- rzekł po chwili. Spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami. Nie wpadłabym na to. Tylko, jak coś takiego zrobić?
- Co proponujesz?- spytałam.
Will zerknął na mnie z dziwnym błyskiem w oku. w pewnym stopniu mnie to przeraziło, lecz z drugiej strony byłam bardzo ciekawa, co też chłopak wymyślił.
- Chodź.

* * *

Powróciłam pod drzwi pokoju Willa. Chciałam upewnić się, czy wrócił już z samotnej wyprawy z lasu, dokąd wysłałam go po potrzebne nam do projektu składniki. Kolejne składniki, bo tworzyliśmy już piątą wersję przedmiotu zaliczenia. Chwyciłam za klamkę i cichutko uchyliłam drzwi. Zerknęłam przez szparę, upewniając się, że Will jest w środku. Tak, jest tam- potwierdziłam w myślach. Lapka stojąca na biurku świeciła mi prosto po oczach, jednak widziałam, jak chłopak trzyma w ręce niewielką butelkę z bulgającym w środku płynem.
A potem wszystko potoczyło się w zastraszającym tempie. Odkorkował butelkę, przyłożył do ust i wypił zawartość. Puste naczycie upadło na podłogę, a ponieważ było ze szkła, roztrzaskało się na drobne kawałeczki. Chłopak złapał się za głowę i zgiął wpół, jednak nadal trzymał się na nogach.
A potem runął na ziemię.

______________

Nie pytajcie mnie, czemu dałam taki tytuł temu rozdziałowi . Mój wymysł, który może nieco nawiązywać do spraw, które z kolei wydarzą się w...następnym bądź późniejszym rozdziale ;)

Zainteresował was koniec? Jeśli tak, to bardzo się cieszę :) Jeśli nie...to też się cieszę, że w ogóle dotrwaliście do końca rozdziału ;)

Pozdrawiam i do zobaczenia!

wypoczywająca

Enough