Rozdział 34 od Lorren "Nic nie dzieje się przypadkiem"

Cześć... mi też jest smutno z powodu zakończenia bloga :'(
 To mój ostatni rozdział. Nie martwcie się, nie ma tak drastycznego zakończenia jak notka Enough, myślę, że moje zakończenie jest w pewnym sensie nawet pozytywne. Zapewne rozdział pozostawi po sobie wiele pytań, lecz wszystko powinno się wyjaśnić w epilogu, który pojawi się jutro.
Miłej lektury :)
___________________________

    Nie miałam już siły, aby krzyczeć. Nie czułam już nic prócz bólu. Żyły pulsowały mi nadwyrężone. Głowę miałam jak cebrzyk. Obraz przed oczami rozmywał mi się irytująco. Nie mogłam się ruszyć. Wydać z siebie choćby jęku. Nic. Czułam jeszcze fale energii przepływające przez moje ciało.

      Naukowcy odpięli mnie od aparatury i zdjęli mi z nóg okowy. Któryś warknął coś do mnie, lecz nie mogłam rozróżnić słów. Każde badania są tak wyczerpujące. Każde, bez wyjątku.

     Ale dzisiaj to skończymy.

     Dzisiaj utrzemy nosa Stowarzyszeniu.

* * * DEVID

      Przeklinałem w duchu, przemykając się korytarzami na coraz wyższe piętra budynku. Oczywiście, przybrałem postać cienia. Teraz liczył się tylko czas. Czas. Czas. Udało mi się wyprowadzić Uczniów Antaniasza. Tak, pomogłem im. I mam wielką nadzieję, że się im powiodło. Mieli duże szanse i modlę się o to, by je wykorzystali. I pomogę Lorren i Tony’ emu. Chcę jakoś naprawić błędy z przeszłości. Wiem, że to niewykonalne, ale jednak chcę spróbować. Byłem przywiązany do Stowarzyszenia. Byłem jego częścią. Ale to się zmieniło. Zmieniła to Lorren. Nie mógłbym jej zabić. Ona wzbudza we mnie zbyt wiele uczuć. Pozytywnych uczuć, których wcześniej nie znałem. Nie mogłem patrzeć jak cierpi. Jak cierpią jej bliscy.

       Jednak jeżeli teraz się spóźnię wszyscy będziemy cierpieć. Ja także. Hm, to nie ja zdradziłem Stowarzyszenie, to ono zdradziło mnie. Nie mam już do niego sentymentów, a nawet chętnie przyczynię się do jego upadku. Więc biegnę do laboratoriów. Nie mogę się spóźnić. Dzisiaj Tony’ ego zabierano na badania jądrowe. A Lorren na testy psychologiczne. Musiałem odebrać Lorren z badań fizycznych, inaczej cały nasz plan szlag trafi. Jeżeli odbierze ją stamtąd inny, uprawniony do tego Czarny, nie mamy szansy powodzenia. Bez Lorren nie wejdę na testy psychologiczne, a wtedy wykończą i ją i Tony’ ego.

        Z przerażeniem stwierdziłem, że nasz sukces zależy teraz wyłącznie ode mnie.

*  *  *

         Laboranci krzątali się wkoło mnie, gadając głośno. Ich głosy wdzierały się do mojej głowy i wierciły mi dziurę w umyśle. Im dłużej leżałam na stole, tym szybciej zaczynałam kontaktować. Dziś nie zepchnięto mnie z niego zaraz po badaniach, co było zaskakujące. Wiedziałam, że mam dziś przejść jeszcze testy psychologiczne, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego, że nastąpią jeden po drugim.

        Czekałam, w sumie sama nie wiem na co. Leżałam bez ruchu i łapałam pełniejsze oddechy. Czułam, że mięśnie mi się powoli rozluźniają, jednak przeszywający na wskroś ból pozostał i nie zelżał ani trochę.

        Rozmytym wzrokiem ujrzałam nad sobą białą świetlistą postać. Doktor Odar? Tak, to był on. Wetknął mi jakąś rureczkę do ust, a na język ściekł mi gorzki płyn, o metalicznym posmaku. Z chwilą napłynęło go więcej.

- Połknij- usłyszałam polecenie. Z trudem, przełknęłam płyn, którzy niczym miód zalał mi zdarte gardło. Przez głowę przemknęła mi straszna myśl, że jeśli się już stąd wyrwę, nie będę mogła śpiewać przez tak torturowane struny głosowe…

       Szybko odrzuciłam poboczne myśli, gdy tylko moje ciało ogarnęło błogie ciepło. Płyn wlewał mi się powoli do żołądka i uśmierzał ból. Wraz z napływem ciepła cierpienie ustępowało. W końcu ból został całkowicie zniwelowany. Odzyskałam ostrość wzroku i głos. Jęknęłam cicho, gdy spróbowałam się poruszyć. Mięśnie mnie zapiekły niemiłosiernie. Lek jeszcze nimi nie zawładnął. Chciałam go więcej. Czułam, że go potrzebuje. Wiedziałam, że mi pomoże.

        Nie zdążyłam jednak poprosić o więcej, gdyż do drzwi laboratorium otworzyły się gwałtownie. Ujrzałam w nich mocną, ciemną postać.

- W samą porę- skomentował Odar.- Przenieś obiekt 139USA na ósme piętro, pokój numer 15.

        Czarny tylko skinął głową i bez słowa podszedł do stołu operacyjnego.

         Zadziwiająco delikatnie wsunął dłonie pod moje ciało, nie zdolne jeszcze do samodzielnego ruchu i uniósł mnie w górę, po czym troskliwie przycisnął do swojego torsu i już mnie nie puszczał. Laboranci nie zwrócili na niego najmniejszej uwagi. Spróbowałam zajrzeć pod jego kaptur, lecz nie mogłam dostrzec twarzy, co mnie zaniepokoiło, bo Devid obiecał, że po mnie przyjdzie. Tymczasem niedorzeczne było, by traktował mnie jak lalkę z porcelany, po tym jak zamierzał mnie zabić, to zdawało się niemożliwe. Byłam więc ciekawa jaki Czarny jest tak uczuciowy…

- Nie nieś jej całą drogę. Na szóstym piętrze, będzie mogła się już poruszać- dodał doktor Odar, z nosem nadal wetkniętym w swoje notatki. Czarny nie odpowiedział i wyniósł mnie z laboratorium. Dopiero gdy zatrzasnął drzwi nogą i przeniósł mnie dalej w głąb korytarza odezwał się szeptem:

- Gotowa?

         Zaskoczona rozpoznałam głos Devida. Mruknęłam zgrzytliwie, co miało oznaczać „tak” i bezsilnie oddałam się w jego ramiona, kiedy poniósł mnie dalej.

*  *  *

- Pamiętasz nasz plan?- szepnął mi na ucho Devid, kiedy dochodziliśmy już do pokoju numer 15. Dopiero teraz postawił mnie na ziemi. Wcześniej, pomimo, że odzyskałam siły i mogłam poruszać się sama dzięki lekom, nie chciał tego zrobić, przez co wkurzył mnie jeszcze mocniej.

- Oczywiście- syknęłam ze złością. Byłam podenerwowane wieloma czynnikami. Po pierwsze: obecnością Devida. Po drugie: testami, które zaraz miałam rozpocząć. Po trzecie: całym tym chorym planem z sabotażem. Oj, miałam prawo do stresu! I to duże!

- A więc do dzieła- odparł, naciągając palce i strzelając kostkami.

        Otworzył niepozorne drzwi opatrzone w numerek 15. Wsunęłam się do środka. Moim oczom ukazał się pokój pełen ekranów. Byłam zaskoczona tym widokiem. Przed jednym z komputerów siedział już jakiś naukowiec. Spojrzała na mnie i Devida pytająco, po czym jego twarz się rozjaśniła.

- Obiekt 139USA?- zwrócił się do mnie.- Zaraz pojawi się doktor Odar. Usiądź.

        Kusiło mnie by spojrzeć na Devida i upewnić się, czy stoi przy drzwiach, ale nie chciałam wzbudzać pozorów, więc posłusznie zajęłam wolne miejsce przy stole. Odsunęłam ze zgrzytem krzesło i przysiadłam niepewnie na kraju.

- Nie jest skuta?- to pytanie laborant kierował do Devida. Chłopak zaprzeczył kiwnięciem głowy.- A ty co, niemowa?! Stawaj za nią i jej pilnuj!

        Ten bez słowa zrobił kilka ospałych kroków, od niechcenia powłócząc nogami i stanął za oparciem mojego krzesła. Wtem drzwi skrzypnęły znowu i do pokoju wszedł… wtoczył się doktor Odar. Za nim weszło jeszcze dwóch gości w białych kitlach. Odar rzuciła papierami na stół i zasiadł na krześle obok mnie. Pozostali naukowcy rozsiedli się po kątach.

- Włączaj, włączaj, bo przegapimy najlepsze!- ponaglił obecnego wcześniej w pokoju naukowca Odar.

- Rozpoczynamy test- odezwał się tamten, przyciskając coś na wielkiej konsoli. Wszystkie ekrany zaszumiały i zazgrzytały. Przeleciały przez nie szare paski.- Obiekt 139USA gotowy?

- Tak…?- odrzekłam niepewnie, drżącym głosem. Cała ta sytuacja była bardzo dziwna. Skrzywiłam się lekko patrząc na tą sztuczną scenkę. Nie wiedziałam czego się mam spodziewać dopóki, największy ekran przede mną złapał zasięg, a obraz się wykrystalizował.

         Wtedy serce skoczyło mi go gardła. Zobaczyłam Tony’ ego ubranego w czarne ciuchy, podobne do tych jakie noszą członkowie stowarzyszenia.

-Próbę jądrową czas zacząć- mruknął zadowolony szalony doktor.

         Obraz oddalił się, a Tony zmalał. Stał w pyle, na jakimś stepie. Rzucałam rozbieganym wzrokiem po wszystkich ekranach, wyświetlających ten sam obraz. Nie potrafiłam skupić wzroku na jednym konkretnym telewizorze. Tony wgapiał się prosto w kamerę. Nastąpiło kolejne zbliżenie na niego. Wtedy chłopak uniósł otwartą dłoń i uderzył się nią w lewą pierś, po czym wyprostował łokieć wyciągając dłoń i pokazując cztery palce. Otwarta ręka na sercu oznaczała nadnaturalność drzemiącą w duszy, zaś cztery palce cztery podstawowe żywioły. Oczy zaszły mi łzami, kiedy zobaczyłam ten gest. Instynktownie powtórzyłam gest, mimo, że Tony nie mógł o tym wiedzieć i tego zobaczyć. Zdumiałam się, gdy uchwyciłam kątem oka szybki ruch Devida- ona także odwzajemnił gest, utwierdzając mnie w przekonaniu, że jest z nami. To wzruszyło mnie jeszcze bardziej. Naukowcy nawet tego nie zauważyli. Wgapiali się nieprzytomnie w ekrany. W ich oczach dostrzegłam dziki błysk, kiedy patrzyli na mojego chłopaka odzianego w czerń, na środku pustyni. Poruszenie między nimi zapanowało dopiero wtedy, gdy Tony ukląkł na ziemi i schował głowę w rękach. Odar poderwał się wtedy, przewracając krzesło w tył.

- Co on wyrabia!- wrzasnął, poprawiając okulary.- Co on robi! Nie tak, nie tak!

          Słyszałam poruszenie jakie zapanowało w pokoju, lecz jak zaczarowana wpatrywałam się w największy ekran.

         Tony zwinął się na klęczkach, a ziemia pod nim zaczęła drżeć.

          Oślepił mnie rażący blask, zmuszając tym samym do odwrócenia głowy. Domyśliłam się, że Tony wyzwolił całą moc.

          Huk. Na ekranie wyświetlił się grzybek z tumanów dymu po wybuchu. A ja zamarłam. Zaklinałam się w duchu, by wszystko się powiodło. Zakładaliśmy, że jeżeli Tony sprawi, że utarci kontrolę nad nadnaturalnością i doprowadzi do „wybuchu” samego siebie, jak przed laty, kiedy desperacko próbował uciec przed naukowcami, kiedy zginęła cała jego rodzina… Raz na zawsze pozbędzie się z organizmu ładunków radioaktywnych. Błagałam, aby przeżył! Aby się udało!

          Naukowcy poderwali się z miejsc widząc, że testy nie idą po ich myśli. Zaczęli krzyczeć i nie mogli wyjść z podziwu, że się im nie powiodło. Nie rozumieli też poczynania Tony’ ego.

         Nagle wszystko wokoło zamarło, a ja uświadomiłam sobie, że nie zrealizowaliśmy najważniejszego punktu w naszym planie- mojej ucieczki i odnalezienia Tony’ ego. Na szczęście Devid trzeźwo myślał i tak jak się umówiliśmy zatrzymał czas. Naukowcy zastygli w bezruchu, w dzikich pozach. Na ich twarzach zastygł grymas zaskoczenia i złości, a na ekranie wyświetlał się bez przerwy obraz wybuchu.

        Chłopak pociągnął mnie za ramię i wytargał z pokoju na korytarz.

- Wiesz co dalej robić?- rzucił mi pytanie w biegu. Gnałam za nim ile sił w nogach, a on nie puszczał mojej dłoni. Wpadliśmy na schody.

- Tak, pamiętam!- potwierdziłam i spróbowałam dorównać mu kroku.

- Tony będzie na ciebie czekał razem z Antaniaszem!

- Antaniaszem?!- pisnęłam zaszokowana.- Ale…

- Antaniasz żyje, nawet nie trafił do niewoli- wytłumaczył mi szybko, półgłosem. Echo niosło korytarzem tupot moich stóp. Devid stawiał bezszelestnie kroki, a gdy ja próbowałam tej sztuki hałasowałam jeszcze bardziej.- Miał odebrać z promu pozostałych, których już wcześniej wyprowadziłem. Teraz kolej na ciebie.

          Przyjęłam tą wiadomość z radością. Jak na razie wszystko szło gładko… O ile Tony przeżył… Na tą myśl gula stanęła mi w gardle, ale nie zwalniałam kroku i zbiegałam dalej w dół po schodach. Przemykaliśmy korytarzami bez większych przeszkód. Ale nie mogło być idealnie. Wypadliśmy za zakrętu prosto na Czarnego strażnika. Ten stanął jak wryty na nasz widok. Devid zrobił kilka niepewnych kroków w tył, po czym złapał mnie za rękę i zawróciwszy na pięcie rzucił się w tył, z powrotem na schody. Dobiegliśmy na piętro wyżej. Czarny zaczął nas ścigać, krzycząc byśmy się zatrzymali. Działałam instynktownie i nie zastanawiałam się nad tym co robie. Tymczasem Devid wepchał mnie już do windy i wciskał pośpiesznie pierwsze lepsze piętro. Zanim drzwi się zamknęły zobaczyłam Czarnego dobiegającego na koniec schodów. Miał w ręce pistolet, błyskawicznie przycisnął spust, a kula zdołała przemknąć w szparze zatrzaskujących się drzwi i roztrzaskała lustro, za nami, wewnątrz windy. Coś drgnęło i winda ruszyła do góry. Devid oparł się plecami o ścianę i wypuścił świergocząco powietrze.

- A było tak pięknie- syknął wściekle.

- Co teraz zrobimy?- zapytałam, łapiąc szybkie, urywane oddechy, po wyczerpującej przebieżce.

- Włączą alarm- stwierdził marszcząc brwi. Gdzieś w głębi duszy cieszyłam się, że Devid jest tu ze mną i zaczęłam żałować wszystkich wczorajszych słów i obelg, którymi w niego rzucałam. Znowu mi pomagał, za co byłam mu wdzięczna. Chciał dla mnie dobrze, tak jak przed laty. Zrozumiałam teraz, że od początku nie chciał mojej krzywdy. W końcu sprzeciwił się Lyxowi, nie zgładził mnie i… hm, uczciwie się do tego przyznał. Zawsze był szczery do bólu.

- Dobra, mam- podjął znowu po chwili namysłu.- Jest szybsza droga ucieczki i dostania się na prom.

- Jaka?

- Cień.

- Co takiego?!- skrzywiłam się, słysząc tą niedorzeczną odpowiedź. Chłopak już mi nie odpowiedział. Wbrew mojej woli objął mnie niespodziewanie, zakrywając całą samym sobą i wypowiadając dziwaczny frazes wycofał się w cień w kącie. Zobaczyłam jeszcze, jak drzwi windy otwierają się na kolejnym piętrze, a w oddali słychać było jęk alarmu i krzyki Czarnych. Potem otoczyła mnie ciemność. Lodowaty powiew zawirował wkoło nas, a szczypiące zimno trochę mnie otrzeźwiło. Zamknęłam oczy, bo nie widziałam różnicy, w tym czy mam je otwarte czy nie. W sekundzie przemarzłam do kości i wyziębłam tak, że nie czułam już nawet dotyku lodowatych dłoni Devida, byłam tak samo zimna jak on. To było paranormalne zjawisko, gdyż jako lód nigdy nie marzłam! Tym razem pierwszy raz doświadczyłam tak dotkliwie tego uczucia. Krew szumiała mi w uszach, nie mogłam odnaleźć oparcia dla nóg. Starałam się nie panikować. Gdzieś w głębi duszy cieszyłam się tym, że chłopak mnie trzyma. Przynajmniej wiedziałam, że nie puści. Nagle po raz ostatni powiało chłodem i upadliśmy na coś twardego. Przetoczyliśmy się dobre kilkadziesiąt metrów obijając o siebie nawzajem.

- To zawsze działa- rzucił półgębkiem, pomagając mi wstać. Rozejrzałam się pośpiesznie. Dostrzegłam zarys całego kompleksu budynków. Słońce wisiało jeszcze nisko nad ziemię, był ranek. Zmrużyłam oczy, nie przyzwyczajona do takich jasności.

- Co… co to było? To przed chwilą?- zaczęłam się jąkać, kiedy ciągnął mnie w stronę portu, gdzie czekał prom.- Jak ty… jak to zrobiłeś?

- Miałaś okazję pobyć przez chwilę cieniem- odparł przyśpieszając kroku.- Zmieniłem nas w cień. Tak można przenosić się z miejsca na miejsce, w bardzo krótkim czasie, to jak teleportacja.

- Aha?- zdołałam wykrztusić. Za nami słychać było słaby jęk alarmu. Oddalaliśmy się coraz bardziej od bazy, wtem usłyszałam za sobą wściekłe warknięcie. Obejrzeliśmy się błyskawicznie przez ramię i oboje ujrzeliśmy szarżującego na nas Lyxa. Nie mam pojęcia skąd wilkołak się tam wziął. Chociaż łatwo było przewidzieć, że jeśli ktoś już ucieka to prosto do promu, a my straciliśmy trochę czasu w windzie, więc miał czas by tu dotrzeć. Devid pośpiesznie wyciągnął pistolet zza paska i popchał mnie nakazując bym biegłą dalej. Zobaczyłam jak Lyx napręża całe ciało i skacze na chłopaka z głuchym warknięciem. Puściłam się dale biegiem, lecz szybko zatrzymał mnie przeraźliwy okrzyk Devida. Zawróciłam i zobaczyłam chłopaka leżącego na bruku, pod cielskiem wilkołaka, którzy wgryzał się mu w rękę i wytrącił broń, która potoczyła się kawałek dalej. Bez zastanowienia rzuciłam się w stronę pistoletu, by nie tracić czasu. Dotarł do mnie kolejny przerażający krzyk. Wyczerpując wszelkie pokłady energii dopadłam do broni. Wyciągnęłam ją przed siebie i chciałam wycelować w wilkołaka, lecz to nie było takie proste. Spoglądałam na plątaninę kończyć, dwa kłębiące i szamoczące się ciała, w coraz większej kałuży krwi. Nie mogłam tak ryzykować. Co jeśli trafię w Devida?! Chłopak krzyknął znowu. Nie miałam czasu. Albo zginie Lyx. Albo zginie Devid. I ja za razem. 
          Wymierzyłam jak najcelniej umiałam i wystrzeliłam. 
          Gdyby nie to, że wilkołak się szarpnął… trafiłabym w Devida. Lecz Lyx idealnie podstawił się pod kulę, która roztrzaskała mu czaszkę.